Pełnia Literatury. Nocny podcast literacki

#0 Pełnia Literatury. Nocny podcast literacki

Czym jest „Pełnia Literatury”? Refleksją nad lekturą jako elementem pełni ludzkiego doświadczenia i poszukiwaniem tego, co ważne w twórczości jednego pisarza, w jednym utworze, czasem w jednej frazie czy metaforze. Z wiarą, że mogą one kryć doświadczenie „pełni literatury”. Zapraszam do słuchania – nie koniecznie nocą.

#1 Knausgård – „Cztery pory roku”

O narodzinach, ślimakach, słońcu i głębokim cieniu. Życiu tu i teraz. Jesieni, zimie, wiośnie, a potem lecie. O rodzinie nieszczęśliwej na swój sposób, która możliwe, że przeżywa właśnie najlepsze wspólne chwile. Ocalającym i destrukcyjnym wymiarze pisania.

#2 Norwid - „Święty-pokój”

O poszukiwaniu pełni znaczeń jednego wiersza Norwida. O co najmniej dwóch wspaniałych metaforach. O historycznej ironii i egzystencjalnym pesymizmie. O tym, czy liryk powstańczy może być wierszem o depresji – i odwrotnie.

#3 Różewicz – „Można”

O obronie świata przed poetą i próbie sprowadzenia go na dobrą drogę. O rozkopywaniu dołów w małych miasteczkach. O tym, jakie można jeszcze pisać wiersze.  

#4 Stachura – „Cała jaskrawość i inne utwory”

O tym, że wszystko jest poezja i życiu, które wciela to przekonanie. O potrzebie czułości świata i wieczornych atakach niechęci. O trzech kartkach Stachury.

#5 Wierzyński – „Po co piszę”

O poecie szczęśliwym, Dionizosie i Orfeuszu. Odkrywaniu piękna i walce z „wszechpotęgą zła”. O przegranych i wygranych w tym odkrywaniu i tej walce.

#6 Przyboś – „Do ciebie o mnie”

O poezji jako „instancji ostatecznej”. O tym, jakie byłoby jedyne słowo Juliana Przybosia. O sile patrzenia i o tym, jakie inspiruje ono wiersze i wnioski.

#7 Świrszczyńska – „Grube jelito”/„Wiersz ostatni”

O poezji somatycznej. O próbie zobaczenia siebie. O zewnętrznym i wewnętrznym. O przekroczeniu ciała, powrocie do ciała, odcinaniu od ciała. O tym, jakie były ostatnie słowa jej ostatniego wiersza.

 

#8 Iwaszkiewicz – „Droga”

O mężczyźnie „takim pięknym, kiedy kłamał, a kłamał zawsze”. O śmierci Jerzego i miłości Jarosława. O poezji, która próbuje towarzyszyć przemijaniu.

#9 Miłosz – „Świat (poema naiwne)”

O tym, czy literatura może obronić świat i uratować jego piękno. O próbie, by na chwilę, w poezji, stać się dzieckiem, patrzącym naiwnie na siebie i wokół siebie. O tym, co wtedy widzimy. O świecie, jaki jest naprawdę.